at midnight in paris

Hejka :)

Oto i przed Wami miniaturka z członkiem zespołu, który się tu jeszcze nigdy nie pojawił (o ile się nie mylę). 

Wgl!!!!!!! Przeszłam na etap rejonowy olimpiady z angielskiego 😜🌸

Jutro razem z przyjaciółkami organizujemy sobie nasze własne mikołajki i omgggg... Tak bardzo nie mogę się doczekać, że chyba pójdę już od razu spać i wstanę jutro o 13, żeby mieć 1h na przygotowanie się XDDD 

Ogólnie to mam w zapasie jeszcze tylko post na jutro + 2 zaczęte (na niedzielę i poniedziałek), więc módlmy się, żebym miała czas w niedzielę i dopisała kilka chociaż na ten tydzień :')

Miłego czytania 

one shot | miniaturka | Kim Hyojong | Pentagon

     Zima wydawała się piękniejsza o północy w Paryżu. Przynajmniej do takiego stwierdzenia doszedł Hyojong, który mieszkał we Francji przez dobrych parę lat i docenił panującą tam, świąteczną atmosferę, dopiero po powrocie do Korei Południowej. Teoretycznie wszystko wyglądało podobnie, o ile nawet nie tak samo – około godziny dwudziestej stał na balkoniku swojego hotelowego pokoju i opierając ramiona na wysokiej balustradzie,  przechylał się delikatnie przez nią, by widzieć rozleglejszy teren tętniącego życiem, mimo późnej pory, miasta.

     Seulskie ulice oświetlono gęsto ustawionymi latarniami, które przyozdobiono świątecznymi dekoracjami z motywami choinek, Świętego Mikołaja, prezentów, śnieżynek oraz dzwonków, mieniącymi się jaskrawymi kolorami. Większość drzew usytuowanych na rynku miasta można było dostrzec nawet ze sporej odległości, gdyż w grudniu zostały one ozdobione jasnymi światełkami porozwieszanymi niemal na każdej gałęzi. W dodatku teraz, późnym wieczorem, uliczki były pełne osób spieszących w różnych kierunkach, które z powodu pracy dopiero teraz mogły wybrać się na poszukiwania prezentów dla bliskich osób na zbliżające się wielkimi krokami święta Bożego Narodzenia. Reasumując – zwyczajny obraz każdego większego miasta podczas zimowych miesięcy.

     Zima we Francji wydawała się Hyojongowi piękniejsza – może z tego powodu, że stojąc na balkonie w swoim paryskim mieszkaniu, mógł dostrzec cudownie oświetloną Wieżę Eiffla. Może z tego powodu, że miał tam mnóstwo przyjaciół, z którymi spędzał czas prawie nieustannie i za którymi, szczerze mówiąc, już zaczynał cholernie tęsknić. Może z tego powodu, że zdążył poznać Paryż jak własną kieszeń, a wróciwszy po kilku latach do tego miejsca, do stolicy Korei Południowej, czuł się tak, jak gdyby wszystko zmieniło się od momentu jego wyjazdu.

     Większość sklepów i kawiarni, do których lubił wpadać z kolegami po zajęciach lekcyjnych zostało zlikwidowanych, a na ich miejscu pojawiły się bardzo znane miejsca sprzedające fastfoody oraz olbrzymie drogerie i butiki z ubraniami. Hyojong wolałby, żeby nie zmieniało się nic. Chciał, by te miejsca, w których pojawiał się niemal codziennie, stały tam, gdzie zawsze, by przychodziły do nich te osoby, z którymi zwykł się tam spotykać. Problem w tym, że takie życzenia, ku jego ogromnemu ubolewaniu, nie miały prawa się spełnić.

     Jednak, gdyby miałby być szczery, powiedziałby wprost, że tutaj, w Seulu, oddycha mu się jakoś łatwiej – odkąd wrócił do kraju, ani raz nie przeszła mu przez głowę myśl, że uciekał przed przeszłością. Natomiast we Francji musiał zmuszać samego siebie, by nie postrzegać całej tej sytuacji właśnie w ten sposób.

     Hyojong skierował wzrok w dół, na chodnik biegnący dokładnie przed wejściem do hotelu, w którym zatrzymał się na te paręnaście dni, gdy tylko usłyszał niezwykle znajomy głos. Zobaczył oświetloną przez pomarańczowo-żółte światła neonów na pobliskim budynku, wysoką dziewczynę, która prowadziła niezwykle ożywioną rozmowę z idącym obok niej mężczyzną. Wydawał się on naprawdę zainteresowany tym, co mówiła jego towarzyszka i ciągle przerywał jej, zadając jakieś pytanie, a blondynka na każde odpowiadała wyczerpująco. 

     Koreańczyk wychylił się przez balustradę odrobinkę dalej, gdy rozgadana para przeszła pod hotelem, w którym zajmował pokój, z nadzieją, że będzie mógł zobaczyć twarz dziewczyny, jednakże gdy ta rzeczywiście podniosła głowę w kierunku jakiegoś sklepu i Hyojong był w stanie się jej przyjrzeć, westchnął z  niejakim rozczarowaniem, a zarazem ulgą.
     Osoba, na której mu zależało, prawdopodobnie wracała właśnie z pracy do swojego mieszkania na drugim końcu miasta i nie miała zielonego pojęcia, że młodzieniec przyjechał na święta do Korei. Było bardzo możliwe, że nie spotka jej ani raz, będąc tu, w Seulu, a potem wróci do Paryża i o północy, stojąc na balkonie swego mieszkania, będzie o niej myślał. I może tak będzie lepiej.

Mam nadzieję, że się spodobało

Mile widziane będą komentarze

Taeyeon B)