the stormboy

Hejka :)
Jeszcze tylko dziewięć miniaturek, nie licząc tej oczywiście, omggg... Miałam napisać, że raczej nie będę mieć czasu ich napisać, ale się postaram *heh, wiecie, to się nazywają te głupie przemyślenia, które w sumie i tak się potem ignoruje*, jednakże (xD) po policzeniu, że zostało ich jeszcze tylko 9, a ja przebrnęłam już przez znaczną ich część, to rezygnowanie z pisania ich pod sam koniec, wydaje mi się bez sensu.
Nie bijcie, wiem, że dzisiaj nawet krócej niż zwykle, ale cóż to tak wyjątkowo :")
Zakładka z one shotami jest zaaktualizowana, więc jeśli kogoś interesuje, z kim będą miniaturki do końca "kalendarza", to zapraszam :")
Miłego czytania

     Yuta nie wyglądał szczególnie groźnie – ot zwykły młodzieniec z dosyć nietypową jak na Japończyka urodą, na którego twarzy rzadko kiedy pojawiało się odzwierciedlenie targających nim emocji.

Toteż gdy wolniutko przechodził teraz przez miejscowy park, idąc samym skrajem dosyć wąskiej alejki, aby nie przeszkadzać mijającym go w pośpiechu ludziom, których w trakcie drogi powrotnej z pracy zastała nagła śnieżyca, nikt nie zdawał sobie sprawy, że on, ten wysoki, szczupły chłopak sprawiający tak niewinne wrażenie, spowodował te gwałtowne opady śniegu.

     Yuta był niebezpieczny. I to na taką skalę, że mógłby z łatwością zmieść to dosyć duże, japońskie miasto z powierzchni Ziemi – w dodatku mógłby to zrobić nieumyślnie, ponieważ nie zdawał sobie on sprawy z tego, że pogoda odzwierciedlała jego uczucia, a działo się tak właściwie od dnia, kiedy przyszedł na świat. 

     Gdy miał zły humor lub opanowywał go nagły smutek, deszcz zalewał miasto tak obficie, że większość jednorazowych parasoli oferowanych przez sklepy nie wytrzymywała dłużej niż godzinę. Kiedy był zdenerwowany, wściekły lub podirytowany tym, że potraktowano go niesprawiedliwie, ciemne chmury burzowe formowały się wysoko na niebie i zamiast przesłoniętego słońca ziemię oświetlały majestatyczne błyskawice, na moment rozdzierając fragmenty nieboskłonu na tysiące kawałeczków. 

     Ładna pogoda zwiastowała dobry nastrój Yuty i jak można by przypuszczać, w tym mieście trafiało się na nią tak niebywale rzadko, że jej pojawienie się wywoływało dziwny, bezpodstawny niepokój u Japończyków. 

     Kiedy czuł się zagubiony, wiał wiatr. Przeciągły wiatr, niekiedy pochylający nawet najwyższe drzewa w parkach, jak gdyby zawodzący, płaczliwy. Wiatr odzwierciedlający uczucia chłopaka, który nie potrafił znaleźć sobie swego miejsca na Ziemi.

Mam nadzieję, że się spodobało ;)

Mile widziane będą komentarze

Taeyeon <3